Nie mam pracy... no nie mam w zasadzie - tak by się mogło wydawać. Nie zarabiam no nie i chuj. Ale _NA RAZIE_ póki odtruwam się od leków i trzeźwieje nie jestem w stanie podjąć wyczerpującej pracy fizycznej (poszukam sobie czegoś na pół-etatu, chociaż formalnie nadal jestem związany umową o pracę...) bo moja trzeźwość i leczenie uzależnienia poszły by się jebać. To samo mi powiedziała moja psychiatra. Leczenie uzależnienia i to tak silnego jak w moim przypadku to nie kwestia dni czy tygodni ale miesięcy a może nawet lat... czas ten mógłbym spędzać w ośrodku - co wiele razy i terapeuci i lekarze mi sugerowali więc tak czy siak bym nie pracował, tyle że ja wolę się tak nie alienować od życia mogę przecież podjąć jakąś pracę lekką np. tak jak już pisałem na pól etatu(swoją drogą bardzo ciężko w moim mieście znaleźć taką pracę). Bo przemęczenie i przepracowanie (ciężka fizyczna praca po kilka-kilkanaście godzin na dobę i do tego na przykład zmianowa jestem prawie pewien że spowoduje że przerwę leczenie i naćpam się klonów czy napiję bo już będzie mi nie do wytrzymania... Ktoś się zacznie śmiać, wyzywać mnie od nierobów, pasożytów, bluzgać, szydzić, śmiać się... jeżeli tak będzie chronicznie to po prostu przestanę pisać bloga. Ale jeśli tak ktoś robi to świadczy to o tym że nie zna tej choroby albo jest frustratem.
Bardzo dużo wkładam wysiłku w zmniejszanie dawki trzeźwienie, każdego dnia czuję się coraz gorzej, mam huśtawki nastrojów i częste doły po prostu jestem chory. To nie jest tak że to tylko objawy fizyczne, to także problemy ze snem, natarczywe wspomnienia, lęk..., z tym wszystkim każdego dnia muszę się mierzyć. Więc pracuję ale nad sobą.
A to wcale nie taka łatwa praca...

Treść tej strony jest naprawdę przerażająca: http://narkomankapamietnik.blog.onet.pl/